Pingyao
Door: Sascha
Blijf op de hoogte en volg Sascha
24 November 2009 | China, Beijing
Eigenlijk was ik niet van plan om nog een blog over China te plaatsen, maar er is zoveel gebeurd de laatste dagen. Bij gebrek aan gezellige reizigers in Shenzhen, kan ik het op deze manier tenminste even bij jullie kwijt.
Mijn China avontuur is bijna over! Ik kan terugkijken op een bijzondere periode, en dat geldt zeker voor het vrijwilligerswerk. Een geboren social worker ben ik niet, en zal ik ook nooit worden. Er zijn dagen geweest dat ik me echt naar mijn werk heb moeten slepen. Maar de doelstelling is bereikt: ik heb China op een andere manier leren kennen dan alleen als toerist.
Het weekendje Pingyao met Marleen was erg gezellig. Heelijk om een keer samen met iemand samen te reizen. Allee is soms toch maar alleen. Toen we na een lange treinreis om 7.30 uur in Pingyao aankwmn, bekroop ons een vreemd gevoel: waar zijn we in hemelsnaam beland? Vieze straten, vervallen gebouwen, voertuigen die op kool rijden en nauwelijks mensen op straat. Vergane glorie? Mysterieus? Een verlaten filmset? Na-oorlogs dorp? Marleen en ik zijn na een heel weekend nadenken tot de conclusie gekomen dat "bizar" de beste beschrijving voor Pingyao is. Het gevoel dat we in de jaren '40 waren beland, werd nog eens versterkt toen de stroom 's avonds in heel het dorp uitviel. Daar zit je echt op te wachten als het -11 is!
Maandagochtend zijn we met de trein naar Taiyuen gegaan. Wat een rotstad! We werden van alle kanten aangestaard, niemand sprak Engels, om de twee seconden werd er geroggeld en op straat gespuugd en ik was bijna mijn handtas kwijt. Ik had het weer even flink gehad met China. Aan het einde van de middag is Marleen terug naar Beijing gegaan en ben ik naar Shenzhen gevlogen.
Rond 21.00 uur sta ik met mijn 25 kg bagage bij de uitgang van Shenzhen Airport. Het grote "op zoek naar mijn hostel-avontuur" kan weer beginnen. Met een beetje hulp uit Nederland en de routebeschrijving van het hostel weet ik dat ik bus 327 moet hebben. Die staat er nog. Missie 1: geslaagd! Ik laat de buschauffeur het briefje met "Please take me to...." in Chinese karakters zien dat de receptioniste in Pingyao heeft geschreven. De chauffeur kijkt me vragend aan en murmelt "bu dong". Nu reikt mijn Chinees zo ver dat ik weet dat hij het niet begrijpt. Ik antwoord lachend als een boer met kiespijn "wo ting ye bu dong" (ik snap het ook niet). Inmiddels heeft een andere behulpzame Chinees mijn backpack al ergens achterin de bus gestopt en de buschauffeur start de bus. Fantastisch. Ik bevind me in een miljoenenstad die bekend staat als onveilig en heb geen idee waar ik heen ga. Ik ga middenin de bus staan, kijk heel zielig en vraagin het Chinees en Engels of er iemand is die Engels spreekt. Na een tijdje komt er een meisje naar me toe "I'll help you". Ik bedank haar alsof ze mijn leven heeft gered. Na een half uur pakt ze haar spullen en stapt de bus uit. Ik kijk haar vragend aan "You'll help me? ". Ze wijst op een andere jongen "he'll help you". Nou, daar moeten we dan maar op vertrouwen. Ik doe mijn oordopjes weer in mijn oren en zet Coldplay nog iets harder. Zucht. De jongen pakt na een tijdje de briefjes en Lonely Planet uit mijn hand en gaat aan iedereen vragen of ze weten waar ik heen moet. Iedereen praat door elkaar en de situatie is behoorlijk lachwekkend. Ik heb namelijk nog steeds geen idee waar ik ben en waar ik heen ga. Gelukkig snapt een meneer waar ik heen wil en hij tekent een kaart voor me. Even later sta ik met nog een papiertje in mijn handen met al mijn bagage op straat. Het is inmidddels 23.00. Ik loop door de verlaten straten en zie niets wat op een hostel lijkt. Voor de zekerheid vraag ik een voorbijganger of ik de goede kant op ga. Ze knikt ja en loopt met me mee. Even later pakt ze de Lonely Planet uit mijn handen en belt het hostel voor een routebeschrijving. Ze loopt helemaal met me mee tot aan de voordeur van het hostel. Dit zijn de momenten waarop ik denk: Chinezen zijn soms vies en hypocriet, maar bovenal behulpzaam!
Nu zit ik Shenzhen en ben vooral bezig met uitrusten en beter worden. Morgen vlieg ik naar Nieuw Zeeland en met koorts kom ik Hong Kong niet in. Mijn kamergenootje heeft me al een mondkapje aangeboden en ik ben met haar naar de pharmacy gegaan. Hopelijk doen die Chinese medicijnen wonderen voor me!
Veel liefs,
Sascha
Mijn China avontuur is bijna over! Ik kan terugkijken op een bijzondere periode, en dat geldt zeker voor het vrijwilligerswerk. Een geboren social worker ben ik niet, en zal ik ook nooit worden. Er zijn dagen geweest dat ik me echt naar mijn werk heb moeten slepen. Maar de doelstelling is bereikt: ik heb China op een andere manier leren kennen dan alleen als toerist.
Het weekendje Pingyao met Marleen was erg gezellig. Heelijk om een keer samen met iemand samen te reizen. Allee is soms toch maar alleen. Toen we na een lange treinreis om 7.30 uur in Pingyao aankwmn, bekroop ons een vreemd gevoel: waar zijn we in hemelsnaam beland? Vieze straten, vervallen gebouwen, voertuigen die op kool rijden en nauwelijks mensen op straat. Vergane glorie? Mysterieus? Een verlaten filmset? Na-oorlogs dorp? Marleen en ik zijn na een heel weekend nadenken tot de conclusie gekomen dat "bizar" de beste beschrijving voor Pingyao is. Het gevoel dat we in de jaren '40 waren beland, werd nog eens versterkt toen de stroom 's avonds in heel het dorp uitviel. Daar zit je echt op te wachten als het -11 is!
Maandagochtend zijn we met de trein naar Taiyuen gegaan. Wat een rotstad! We werden van alle kanten aangestaard, niemand sprak Engels, om de twee seconden werd er geroggeld en op straat gespuugd en ik was bijna mijn handtas kwijt. Ik had het weer even flink gehad met China. Aan het einde van de middag is Marleen terug naar Beijing gegaan en ben ik naar Shenzhen gevlogen.
Rond 21.00 uur sta ik met mijn 25 kg bagage bij de uitgang van Shenzhen Airport. Het grote "op zoek naar mijn hostel-avontuur" kan weer beginnen. Met een beetje hulp uit Nederland en de routebeschrijving van het hostel weet ik dat ik bus 327 moet hebben. Die staat er nog. Missie 1: geslaagd! Ik laat de buschauffeur het briefje met "Please take me to...." in Chinese karakters zien dat de receptioniste in Pingyao heeft geschreven. De chauffeur kijkt me vragend aan en murmelt "bu dong". Nu reikt mijn Chinees zo ver dat ik weet dat hij het niet begrijpt. Ik antwoord lachend als een boer met kiespijn "wo ting ye bu dong" (ik snap het ook niet). Inmiddels heeft een andere behulpzame Chinees mijn backpack al ergens achterin de bus gestopt en de buschauffeur start de bus. Fantastisch. Ik bevind me in een miljoenenstad die bekend staat als onveilig en heb geen idee waar ik heen ga. Ik ga middenin de bus staan, kijk heel zielig en vraagin het Chinees en Engels of er iemand is die Engels spreekt. Na een tijdje komt er een meisje naar me toe "I'll help you". Ik bedank haar alsof ze mijn leven heeft gered. Na een half uur pakt ze haar spullen en stapt de bus uit. Ik kijk haar vragend aan "You'll help me? ". Ze wijst op een andere jongen "he'll help you". Nou, daar moeten we dan maar op vertrouwen. Ik doe mijn oordopjes weer in mijn oren en zet Coldplay nog iets harder. Zucht. De jongen pakt na een tijdje de briefjes en Lonely Planet uit mijn hand en gaat aan iedereen vragen of ze weten waar ik heen moet. Iedereen praat door elkaar en de situatie is behoorlijk lachwekkend. Ik heb namelijk nog steeds geen idee waar ik ben en waar ik heen ga. Gelukkig snapt een meneer waar ik heen wil en hij tekent een kaart voor me. Even later sta ik met nog een papiertje in mijn handen met al mijn bagage op straat. Het is inmidddels 23.00. Ik loop door de verlaten straten en zie niets wat op een hostel lijkt. Voor de zekerheid vraag ik een voorbijganger of ik de goede kant op ga. Ze knikt ja en loopt met me mee. Even later pakt ze de Lonely Planet uit mijn handen en belt het hostel voor een routebeschrijving. Ze loopt helemaal met me mee tot aan de voordeur van het hostel. Dit zijn de momenten waarop ik denk: Chinezen zijn soms vies en hypocriet, maar bovenal behulpzaam!
Nu zit ik Shenzhen en ben vooral bezig met uitrusten en beter worden. Morgen vlieg ik naar Nieuw Zeeland en met koorts kom ik Hong Kong niet in. Mijn kamergenootje heeft me al een mondkapje aangeboden en ik ben met haar naar de pharmacy gegaan. Hopelijk doen die Chinese medicijnen wonderen voor me!
Veel liefs,
Sascha
-
24 November 2009 - 12:05
Ime:
wow sas, china zit er gewoon alweer op... leuk geschreven avontuur! (gelukkig dat ze je ook nog af en toe te hulp schieten!)
en nu ben ik nog veel jaloerser want jij gaat gewoon weer naar NZ!!! ik wens je heel veel plezier, hoop dat je snel beter wordt! aan het weer in Auckland zal het de komende dagen niet liggen (ik zie alweer 22 graden staan, en full sunshine, etc)
x
-
24 November 2009 - 12:16
Lot:
hey lieve sas! wat knap dat jij dat allemaal red in je eentje in zon land waar je met (bijna) niemand kan communiceren! echt wel mooie avonturen die je later kan vertellen aan je kleinkinderen! (nou.. toen oma nog jong was heeft ze een keer in een bus in china gestaan..!) :p ik hoop dat je nog een supertijd hebt in nieuw-zeeland maar dat lukt vast wel! liefs!! -
24 November 2009 - 12:17
Emmy:
Heel veel beterschap gewenst, hopelijk is het snel over zodat je ook volop kunt genieten van NZ, net als van je reis in China!! En nog bedankt voor het kaartje, kreeg m vandaag binnen, erg leuk! :D xx -
24 November 2009 - 19:53
Peet:
Meis veel beterschap en hopelijk kan je morgen je reis vervolgen naar nieuw zeeland! Goeie reis!
Kus Peet -
24 November 2009 - 20:01
Linda:
Hee lieve Sas!
Veel beterschappies gewenst vanuit een herfstachtig -bijna Sinterklaasig- Uut. Hoop dat je je snel beter voelt. Hong Kong overslaan zou toch zonde zijn (en je reis naar NZ missen daardoor (?) ook) Als ze maar niet denken dat je de zweinflu hebt..
Dikke beterschapsknuffel!! -
24 November 2009 - 21:01
Sandra:
Heej Sas,
Fijn weer een teken van leven te krijgen van de andere kant van de wereld :). Aziaten zijn bijzondere mensen, maar inderdaad behulpzaam op momenten dat je het niet verwacht.
Beterschap, goede vlucht en geniet van de vrienden en bekenden in NZ! -
24 November 2009 - 21:14
Joeke:
gelukkig ben je er toch gekomen :) voel je je inmiddels al iets beter? ik zie dat het spelletje goed is ontvangen :) heel veeeel plezier in new zeeland!!! kus -
25 November 2009 - 16:09
Eli:
Jeetje, Sas! Wat een grappig verhaal! Ik overweg dit te vertalen en aan mijn moeder voor te lezen! Dan mag ik binnenkort zeker met m'n eentje naar Afrika!!! hahahaha Ik lig helemaal dubbel! Wel mooi om te weten dat je het overleeft hebt, trouwens!! ;-) -
27 November 2009 - 19:20
Mascha:
Whoehaha, op K3 dansende Chinezen! Dat haalt mij weer even uit mijn op-zaterdagochtend-om-9-uur-studieafspraak-motivatie-dip ;)
Heeeeeel veel plezier in Nieuw-Zeeland, ik hoop dat je het echt leuk gaat hebben om iedereen weer te zien!
xxx mas
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
